 |
| De twee mannen op de achtergrond houden ons de hele dag gezelschap... |
en een filmpje:
vrijdag 27 januari 2017
11 worden in St Lucia
21 januari wordt een frustrerende dag. Vooral voor Vincent. Toen we eerder die week de ankermotor nakeken, bleek die helemaal gecorrodeerd. Geen wonder dat het ophalen ervan hemeltergend traag ging. Als bij toeval vonden we een nieuwe in Le Marin. Een nieuwe motor betekent helaas ook dat die geinstalleerd moet worden. Het wordt een dag zweten en zwoegen in de benauwde ruimte van de ankerbak vooraan.Intussen moet er ook nog een nieuw karretje op het grootzeil gezet worden, maar om 00.30u zijn we rond. Het anker vliegt omhoog en we kunnen weer zeilen zonder reef! Hoeraaa! De dag nadien gaan we nog uitklaren, takelen we het Beest omhoog en zetten koers richting St Lucia. Bij valavond varen we Marigot Bay binnen en we worden opgewacht door de Itchies. Er breken heerlijke dagen aan. Na bootschool lopen de kinderen tussen de boten heen en weer, gaan we zwemmen in het zalige zwembad dat bij de marina hoort en wordt er samen gekookt. Op woensdag is het de verjaardag van Simon en daarvoor zijn we eigenlijk in St Lucia. De bemanningen van Itchy foot, Bonaire en Anses van de Celtic Spirit vieren met ons mee en het wordt een dag om nooit meer te vergeten.
en een filmpje:
en een filmpje:
zaterdag 21 januari 2017
Martinique in goed gezelschap
Als we een taxi nemen naar de luchthaven zijn we wat zenuwachtig. In de luchthavenhal staan allerlei mensen reikhalzend uit te kijken naar de aankomst van de grote Boeing uit Parijs met familieleden en vrienden die hun kerstvakantie op het zonnige Martinique komen doorbrengen. Een vader omhelst zijn zoon, drie meisjes met maffe kerstmutsen vallen hun vriendinnen juichend in de armen. Wat duurt het lang. Misschien zijn ze wel opgehouden door de douane? Maar dan zien we een gekend gezichtje achter het glas verschijnen, Celeste wurmt zich door de mensenmassa en dan gaat het plots snel. Er wordt gezoend, geknuffeld, wat zien jullie bruin, wat zijn de kinderen groot geworden, hoe was jullie vlucht, zijn jullie niet te moe... Gelukkig is Paul er die nogal nuchter vraagt of we van plan zijn om de rest van de dag door te brengen in de luchthavenhal. Terwijl we bekomen op een terras, worden de auto's gehaald en rijden we samen naar het huis dat ze voor twee weken huurden. Finn, Celeste en Elise hebben hun bedjes al snel klaargelegd en ook de oudste drie hebben hun kamertje ingericht. Het huis is zaaalig. Veel ruimte, een fijn terras en een grote tafel waar we met zijn allen aan kunnen zitten voor lange ontbijtjes en dinners. Vincent en ik gaan elke avond terug naar de boot met het Beest (onze bijboot), de kinderen mogen blijven overnachten in "the mansion". We voelen ons de koning te rijk. Er is een wasmachine, een douche waar eindeloos water uitkomt en een bad, waar Elise en Celeste op zijn minst 1, vaak twee keer per dag in gaan. De ongedwongenhied van samen zijn met mensen die je goed kent is heerlijk. Hoe dankbaar we ook zijn dat we zoveel nieuwe zeevrienden maakten, dit voelt toch een beetje als thuiskomen.
Er breken 14 relaxe dagen aan. We gaan bodyboarden op verlaten, woeste stranden, picknicken tussen locals, eten acras in leuke barretjes, spelen poker en weerwolven en genieten van de zalige maaltijden die Paul telkens weer op tafel tovert.
Op kerstdag krijgen we een grote envelop met allemaal kaartjes en brieven van het thuisfront. Ik krijg zelfs een ketting van die lieve Iris! En voor Simon is er een t-shirt van KV-Mechelen van zijn opa. Annelies spreekt met Simon af dat ze voor zijn verjaardag een OHL-t- shirt zullen geven ;-). Op Vincent zijn verjaardag hebben de kinderen de ontbijttafel prachtig versierd en krijgt hij een reuzachtige zak met zijn lievelingssnoep. En van mij een hawai-hemd, dat hij met enige afkeuring in ontvangst neemt. Het is pertang een schoontje...
Oudjaar vieren we in stijl! Langousten op de BBQ.
Het is een heerlijke tijd, en toch komt er ook weer een einde aan. De laatste dag zijn we druk in de weer met het opruimen van het huis, de auto's terugbrengen naar het depot en voor we het weten staan we alweer op de luchthaven. Nog snel maken de kinderen gekke foto's in een fotohokje en dan moeten ze ervandoor. Snel wordt er nog geknuffeld, tijd voor tranen is er niet. En nogal abrupt staan we plots verweesd alleen in de hal van de luchthaven. Na de drukte is de stilte verpletterend. Ik merk dat de tranen bij Simon en Elise niet ver zijn, dus we loodsen hen snel naar buiten voor een ijsje. Maar geen ijsje ter wereld kan het verdriet verzachten. Elise houdt zich goed, maar Simon is ontroostbaar. Alles doet hem denken aan zijn twee maatjes. Het lijkt alsof de zon nooit meer zal schijnen. We mogen geen aperitiefjes meer doen want dat deed hij altijd met Leonie, naar Reggae mag ook niet meer geluisterd worden, en het strand om de hoek een plek die gemeden moet worden. Het is echt intriest. We vreesden dat Elise het moeilijk zou hebben, maar hadden nooit gedacht dat het Simon zou zijn. Drie dagen na het vertrek van de vriendjes laten we hem bellen met Leo, en dat helpt. Ze maken alvast wilde plannen voor de zomervakantie.
Intussen weten we dat onze vrienden van de Itchy foot ook naar Le Marin komen en dat is super. Al snel is Simon weer in goede doen. We varen samen naar Les Salines, het bountystrand bij uitstek. We brengen er drie heerlijke dagen door in het gezelschap van vier andere bevriende boten. Soms waan ik me in de Paul Van Ostaijenlaan. Met dat verschil dat we hier de bijboot moeten nemen om op de koffie te gaan. De eerste avond in Les Salines eten we samen met Margret en Klaus van Starship overheerlijke chilli (ik heb intussen het recept!) bij de itchies.
De volgende avond zijn we welkom bij Margret en Klaus voor een geimproviseerde maaltijd. Uiteindelijk blijkt dat de andere boaties ook gevraagd zijn en we eindigen met 17 (!) in hun riante cockpit. Zij zijn ongelofelijk, ze slagen erin eten op tafel te toveren voor de hele bende en voorzien iedereen van Pina colada's, aperol spritz en rum punch. De ankerplaats zelf is een rollerige bedoening. We slapen drie nachten slecht en verhuizen met Itchy Foot naar Grande Anse d'Arlet, een beschutte charmante baai, waar we drie dagen snorkelen met zeeschildpadden. Wat een fascinerende dieren zijn dit! Ze zwemmen gracieus rond de Sta Vast. Donderdag krijgen we eindelijk bericht dat het nieuwe karretje voor ons grootzeil eindelijk uit Frankrijk gearriveerd is en dat betekent dat we na een heerlijke maand in Martinique eindelijk weer op pad kunnen. Morgen trekken we naar Le Marin om nieuwe voorraden in te slaan, water en diesel te tanken en uit te klaren. Oorspronkelijk zouden we dan naar Dominica gaan, maar we laten ons overhalen door de Itchies om mee naar St Lucia te gaan om samen de verjaardag van Simon te vieren...
En aangezien plannen er zijn om gewijzigd te worden, doen we dat. St Lucia, here we come!!
 |
| Wat duurt het lang... |
 |
| Brieven en pakjes van het thuisfront!!! |
 |
| Dankjewel opa (maar ik word nooit een kakker ;-) ) |
Er breken 14 relaxe dagen aan. We gaan bodyboarden op verlaten, woeste stranden, picknicken tussen locals, eten acras in leuke barretjes, spelen poker en weerwolven en genieten van de zalige maaltijden die Paul telkens weer op tafel tovert.
Op kerstdag krijgen we een grote envelop met allemaal kaartjes en brieven van het thuisfront. Ik krijg zelfs een ketting van die lieve Iris! En voor Simon is er een t-shirt van KV-Mechelen van zijn opa. Annelies spreekt met Simon af dat ze voor zijn verjaardag een OHL-t- shirt zullen geven ;-). Op Vincent zijn verjaardag hebben de kinderen de ontbijttafel prachtig versierd en krijgt hij een reuzachtige zak met zijn lievelingssnoep. En van mij een hawai-hemd, dat hij met enige afkeuring in ontvangst neemt. Het is pertang een schoontje...
Oudjaar vieren we in stijl! Langousten op de BBQ.
 |
| Gelukkige verjaardag Vincent!!! |
 |
 |
| Leo vangt de zon |
 |
| Best friends herenigd na 6 maanden |
 |
| Dankjewel voor de fantastische vakantie! |
Het is een heerlijke tijd, en toch komt er ook weer een einde aan. De laatste dag zijn we druk in de weer met het opruimen van het huis, de auto's terugbrengen naar het depot en voor we het weten staan we alweer op de luchthaven. Nog snel maken de kinderen gekke foto's in een fotohokje en dan moeten ze ervandoor. Snel wordt er nog geknuffeld, tijd voor tranen is er niet. En nogal abrupt staan we plots verweesd alleen in de hal van de luchthaven. Na de drukte is de stilte verpletterend. Ik merk dat de tranen bij Simon en Elise niet ver zijn, dus we loodsen hen snel naar buiten voor een ijsje. Maar geen ijsje ter wereld kan het verdriet verzachten. Elise houdt zich goed, maar Simon is ontroostbaar. Alles doet hem denken aan zijn twee maatjes. Het lijkt alsof de zon nooit meer zal schijnen. We mogen geen aperitiefjes meer doen want dat deed hij altijd met Leonie, naar Reggae mag ook niet meer geluisterd worden, en het strand om de hoek een plek die gemeden moet worden. Het is echt intriest. We vreesden dat Elise het moeilijk zou hebben, maar hadden nooit gedacht dat het Simon zou zijn. Drie dagen na het vertrek van de vriendjes laten we hem bellen met Leo, en dat helpt. Ze maken alvast wilde plannen voor de zomervakantie.
Intussen weten we dat onze vrienden van de Itchy foot ook naar Le Marin komen en dat is super. Al snel is Simon weer in goede doen. We varen samen naar Les Salines, het bountystrand bij uitstek. We brengen er drie heerlijke dagen door in het gezelschap van vier andere bevriende boten. Soms waan ik me in de Paul Van Ostaijenlaan. Met dat verschil dat we hier de bijboot moeten nemen om op de koffie te gaan. De eerste avond in Les Salines eten we samen met Margret en Klaus van Starship overheerlijke chilli (ik heb intussen het recept!) bij de itchies.
De volgende avond zijn we welkom bij Margret en Klaus voor een geimproviseerde maaltijd. Uiteindelijk blijkt dat de andere boaties ook gevraagd zijn en we eindigen met 17 (!) in hun riante cockpit. Zij zijn ongelofelijk, ze slagen erin eten op tafel te toveren voor de hele bende en voorzien iedereen van Pina colada's, aperol spritz en rum punch. De ankerplaats zelf is een rollerige bedoening. We slapen drie nachten slecht en verhuizen met Itchy Foot naar Grande Anse d'Arlet, een beschutte charmante baai, waar we drie dagen snorkelen met zeeschildpadden. Wat een fascinerende dieren zijn dit! Ze zwemmen gracieus rond de Sta Vast. Donderdag krijgen we eindelijk bericht dat het nieuwe karretje voor ons grootzeil eindelijk uit Frankrijk gearriveerd is en dat betekent dat we na een heerlijke maand in Martinique eindelijk weer op pad kunnen. Morgen trekken we naar Le Marin om nieuwe voorraden in te slaan, water en diesel te tanken en uit te klaren. Oorspronkelijk zouden we dan naar Dominica gaan, maar we laten ons overhalen door de Itchies om mee naar St Lucia te gaan om samen de verjaardag van Simon te vieren...
En aangezien plannen er zijn om gewijzigd te worden, doen we dat. St Lucia, here we come!!
 |
| Itchy Foot |
 |
| Zandkastelen bouwen op het bountystrand van Les salines |
 |
| Simon en Elise op uitkijk bij Rock Diamant |
 |
| Mon capitain |
 |
| Grand Anse d'Arlet |
 |
| Thanks Jon! |
 |
| Elise gekatapulteerd en door Jon gefotografeerd! |
Barbados!
De dagen in Barbados zijn druk. En toch doen we niets. Tot onze schande moeten we bekennen dat we van Barbados niets meer gezien hebben dan het strand, op vijf minuten van The Careenage waar we afgemeerd liggen. Een mooi strand, dat wel. Maar toch. Wellicht heeft de oversteek ons meer uitgeput dan we hebben vermoed. De ochtenden doen we flink school en elke namiddag trekken we naar het strand met de andere zeilbemanningen. De kinderen spelen eindeloos in het heldere water terwijl de grote mensen Banks en Rum punch drinken op het strand tot de zon ondergaat. We zijn lui. Ontzettend lui, maar dat geeft niet. We vinden allemaal dat we het verdiend hebben.
Op een dag krijgen we telefoon van de directeur van St Stephens, een lagere school in een buitenwijk van Bridgetown. Of we met de kinderen een middag op bezoek willen komen om te komen vertellen over België en het leven aan boord. We vinden een sympathieke taxichauffeur die ons brengt en intussen vertelt over het leven in Barbados en Haiti, waar hij vandaan komt. In het schooltje hebben we veel bekijks. Al bekijkt de directeur Vincent met een speciale blik: "I can tell you've been on the sea for long time"... en dan snuift hij. Simon en Elise worden in de klas van mr Carrington, een hypersympathieke leraar met lange rastaharen, onthaald als helden. Ze worden op een stoel vooraan in de klas gezet en bestookt met duizend en één vragen. Of we sneeuw hebben in België willen ze weten, en hoe dat voelt. Hoe groot is de boot waarmee we de oceaan overstaken, waren ze niet bang, hebben jullie veel vis gevangen? Rijden er veel Lamborghini's in België, en Ferrari's, en wie zijn je voetbalhelden, Simon? Zelf kenden ze Hazard en Courtois. We mogen mee gaan kijken naar een cricketwedstrijd die op school gespeeld worden en er wordt bij het afscheid uitgebreid geknuffeld. Simon wordt er wat verlegen van, al die meisjes die hem omringen en aan zijn haren willen komen. Met spijt gaan we aan het einde van de middag weer naar de boot, maar we beloven dat we contact zullen houden.
The Careenage, de binnenhaven is intussen helemaal klaar voor kerstmis. We worden omgeven door prachtig versierde kerstbomen, de ene al origineler dan de andere. We ontdekken dat elk schooltje verantwoordelijk is voor de decoratie ervan. 20 december worden ze feestelijk ingehuldigd met muziek. Veel luide muziek, want dat kunnen ze goed, de Barbedianen. Feesten tot in de vroege uurtjes en heel vaak kiezen ze daar onze voordeur voor als toplocatie. Het heeft wel wat, maar we kijken stilaan uit naar wat rust. 22 december nemen we van iedereen afscheid in Barbados, met de belofte elkaar na de kerst- en oudejaarsdrukte terug te zien. Het is tijd om naar Martinique door te varen. Onze vrienden van de "Itchy foot" komen nog ontbijten, en brengen een dikke stapel pannenkoeken mee en dan gaat plots het signaal dat de brug opent. Wij zijn al helemaal gewend aan Barbados-time, waar tijd een relatief begrip is, en zijn stomverbaasd dat de brug gewoon op tijd opengaat. We moeten in allerijl vertrekken. In onze haast vergeten we ons te ontkoppelen van de walstroom en laat Vincent zijn schoenen op de kade staan. Wat voor behoorlijk wat hilariteit zorgt bij het uitwzwaaicomite op de kade. Nog wat kushandjes en daar gaan we de smalle geul weer uit. Eenmaal buiten, is de zee geagiteerd en het wordt een woelige nacht. Tegen de ochtend varen we Le Marin binnen. We zijn allemaal wat gespannen. Overmorgen komen onze vrienden uit België aan en Geert zal na vijf lange weken eindelijk zijn vrouw en kinderen terugzien. Hier hebben Simon en Elise maanden naar toegeleefd. Hun nieuwe vriendjes zijn fantastisch, maar je eigen maatjes om je heen hebben, dat is toch niet te evenaren.
 |
| het strand van Bridgetown |
 |
| dagelijkse traditie: strandhangers! |
 |
| gezellige boel op Sta Vast |
Op een dag krijgen we telefoon van de directeur van St Stephens, een lagere school in een buitenwijk van Bridgetown. Of we met de kinderen een middag op bezoek willen komen om te komen vertellen over België en het leven aan boord. We vinden een sympathieke taxichauffeur die ons brengt en intussen vertelt over het leven in Barbados en Haiti, waar hij vandaan komt. In het schooltje hebben we veel bekijks. Al bekijkt de directeur Vincent met een speciale blik: "I can tell you've been on the sea for long time"... en dan snuift hij. Simon en Elise worden in de klas van mr Carrington, een hypersympathieke leraar met lange rastaharen, onthaald als helden. Ze worden op een stoel vooraan in de klas gezet en bestookt met duizend en één vragen. Of we sneeuw hebben in België willen ze weten, en hoe dat voelt. Hoe groot is de boot waarmee we de oceaan overstaken, waren ze niet bang, hebben jullie veel vis gevangen? Rijden er veel Lamborghini's in België, en Ferrari's, en wie zijn je voetbalhelden, Simon? Zelf kenden ze Hazard en Courtois. We mogen mee gaan kijken naar een cricketwedstrijd die op school gespeeld worden en er wordt bij het afscheid uitgebreid geknuffeld. Simon wordt er wat verlegen van, al die meisjes die hem omringen en aan zijn haren willen komen. Met spijt gaan we aan het einde van de middag weer naar de boot, maar we beloven dat we contact zullen houden.
The Careenage, de binnenhaven is intussen helemaal klaar voor kerstmis. We worden omgeven door prachtig versierde kerstbomen, de ene al origineler dan de andere. We ontdekken dat elk schooltje verantwoordelijk is voor de decoratie ervan. 20 december worden ze feestelijk ingehuldigd met muziek. Veel luide muziek, want dat kunnen ze goed, de Barbedianen. Feesten tot in de vroege uurtjes en heel vaak kiezen ze daar onze voordeur voor als toplocatie. Het heeft wel wat, maar we kijken stilaan uit naar wat rust. 22 december nemen we van iedereen afscheid in Barbados, met de belofte elkaar na de kerst- en oudejaarsdrukte terug te zien. Het is tijd om naar Martinique door te varen. Onze vrienden van de "Itchy foot" komen nog ontbijten, en brengen een dikke stapel pannenkoeken mee en dan gaat plots het signaal dat de brug opent. Wij zijn al helemaal gewend aan Barbados-time, waar tijd een relatief begrip is, en zijn stomverbaasd dat de brug gewoon op tijd opengaat. We moeten in allerijl vertrekken. In onze haast vergeten we ons te ontkoppelen van de walstroom en laat Vincent zijn schoenen op de kade staan. Wat voor behoorlijk wat hilariteit zorgt bij het uitwzwaaicomite op de kade. Nog wat kushandjes en daar gaan we de smalle geul weer uit. Eenmaal buiten, is de zee geagiteerd en het wordt een woelige nacht. Tegen de ochtend varen we Le Marin binnen. We zijn allemaal wat gespannen. Overmorgen komen onze vrienden uit België aan en Geert zal na vijf lange weken eindelijk zijn vrouw en kinderen terugzien. Hier hebben Simon en Elise maanden naar toegeleefd. Hun nieuwe vriendjes zijn fantastisch, maar je eigen maatjes om je heen hebben, dat is toch niet te evenaren.
 |
| versieren van de kerstbomen voor de boot |
 |
| The Careenage is een favoriete hangplek bij de lokale bevolking. |
 |
| Christmas in Barbados... |
Abonneren op:
Posts (Atom)