zaterdag 4 juni 2016

nog 53 dagen...

Nog exact 53 dagen en we gaan dit echt doen. Niet te geloven. Al die tijd leek het nog eindeloos ver weg, maar nu is het plots onafwendbaar. Over 53 dagen beginnen we met ons vier aan een waanzinnig avontuur. Een avontuur waar we al 20 jaar over praten, maar waarvan ik eerlijk gezegd nooit dacht dat het zou gebeuren. En toch. Zo zie je maar.
We zijn plots ook 'die mensen die een jaar gaan zeilen' geworden. Alle gesprekken gaan erover, in de straat, op het werk, aan de schoolpoort en ook bij onze eigen vrienden is het vaak het onderwerp van conversatie. Ik word er wat nerveus van.  Het maakt het zo echt allemaal. Niet dat ik het niet wil. Ik wil het dolgraag, maar ik ben tegelijk ook ongerust. Ongerust om al dat onbekende, ongerust of ik die zwarte zee wel kan bedwingen, ongerust om de kinderen, die we meesleuren in dit verhaal, ongerust dat ik mijn maatjes zo lang zal moeten missen, en mijn mamaatje en papaatje, die ik een jaar het contact met ons en hun enige kleinkinderen ontzeg. Maar wat als we het niet proberen? Zullen we ons dan de rest van ons leven afvragen hoe het zou geweest zijn?