19 november. D-Day!
Om elf uur worden alle boten van de Atlantic Oddyssey verwacht aan de afgesproken startlijn net buiten de haven van Tenerife. Wij zijn daar, hoe kan het anders, om 2 voor 11 omdat we nog een bus extra olie willen halen. Dus Geert wordt erop uitgestuurd om ernaar op zoek te gaan. Wij varen intussen uit om aan de steiger aan de overkant van onze ligplaats te tanken. Om kwart voor 11 zien we Geert sprinten naar de boot. Ocharme, hij was door welwillende locals van de ene kant van Santa Cruz naar de andere gestuurd om de nodige olie te kopen. Helemaal bezweet en uitgeput kwam hij terug. Geert, bij deze, je bent onze held!
We kunnen gaan!
In de kom voor de uitgang van de haven zetten we alvast ons grootzeil op. Onze vrienden van de Itchy Foot volgen en even later is het zover. Nog een foto aan de startlijn en we beginnen aan onze eerste echte oceaanreis. We zijn allevijf wat zenuwachtig. Zullen we genoeg eten bij hebben? Zijn we voldoende voorbereid op zwaar weer? Wat als de generator het begeeft? Wat als 1 van ons ziek wordt? Of de kinderen? Of Vincent op wiens schouders de grote verantwoordelijkheid rust om ons allevijf veilig aan de overkant te brengen? We bespreken ons wachtsysteem. We kiezen voor shiften van 3 uur, zodat elk van ons op zijn minst zes uur kan slapen. In theorie. Ik doe de shift van 9-12, Vincent die van 12-3, Geert die van 3-6 (dat blijkt zijn thuisritme te zijn) en dan ik weer van 6-9. Na een week wisselen Vincent en ik om de dag onze shiften omdat ik te moe word. Maar al te vaak moest er 's nachts nog iets veranderen aan de zeilstand en dan wordt het slaapblok van degene die de eerste avond- en de eerste ochtendshift heeft wel heel kort. De eerste nacht zien we nog heel veel andere boten van de Odyssey, zowel op ons scherm als de lichtjes bovenop hun masten. We kunnen goed mee. De Sta Vast moet niet onder doen voor de grote catamarans, maar na een dag of drie blijven we over met twee Deense boten, een Zwitser en wij. Freya, de Deense boot kennen we al van in de haven van Santa Cruz. Ze hebben ook drie kinderen en Simon en Victor bespreken dagelijks op de vhf hun visvangst en het aantal dolfijnen dat we zien.
 |
| we varen de haven van Santa Cruz uit |
 |
| onze lieve vrienden van de Itchy Foot met vol zeil |
 |
| Geert is er klaar voor |
 |
| De eerste nacht zien we nog veel andere boten op de AIS |
De zee is een beetje rommelig. Golven kletsen van alle kanten op de boot en het is soms echt nog koud. Vooral tijdens de nachten hebben we ons zeilpak aan om niet te bevriezen. Intussen is de wind stilgevallen. We liggen maar wat te dobberen. De Gribfiles die we via satelliet binnenhalen beloven weinig goeds. De windstille zone zal nog een paar dagen op onze route blijven. We beslissen samen met de anderen om nog meer zuidelijk te gaan, in de hoop zo sneller de tradewinds (die ons recht naar de Caraiben zouden moeten blazen) te pakken. Na vijf dagen roept Freya ons op. Ze maken water en kunnen het lek niet dichten. Ze beslissen om naar de Kaapverdische uit te wijken om daar te bekijken wat er aan de hand is. Dat is toch wel even schrikken en dan besef je weer hoe kwetsbaar je toch bent op dat kleine bootje in die gigantische oceaan. De andere Deense boot zal de Freya volgen. Ook de Itchy Foot moet naar de Kaapverdische om iets te herstellen. Wij zijn een beetje in de verleiding om mee te gaan, we zullen niet gauw nog de kans krijgen om de Kaapverdische te bezoeken, maar beslissen dan toch om door te zeilen. De eerste nacht zonder onze twee buddyboten is vreemd. We zijn zo gewend aan hun navigatielichten links en rechts van ons. Gelukkig zien we de volgende dag Richard Parker op ons scherm verschijnen en even later roept hij ons op. We bespreken onze strategie en beslissen samen nog zuidelijker te varen. Daarmee volgen we exact dezelfde route als Christopher Columbus. Ons plan werkt niet. Er is geen wind en de dagen die volgen zeilen we met Spinnaker, het ideale moment om dat een keer te testen, over een nagenoeg platte zee met de verschroeiende snelheid van 3,5 knopen. Soms zetten we een beetje motor bij om toch een klein beetje vooruit te geraken.
 |
| Het regent. Vincent en ik doen de wacht. |
 |
| hard labeur... |
 |
| Elise op haar favoriete plekje op het dek |
 |
| Geert wordt ondervraagd. Kent hij alle namen nog van de knuffels van Elise? |
Het wordt ook warmer. Heel warm zelfs. De hitte hangt in de boot en krijgen we moeilijk weg. Koken in die warmte is niet fijn. Onze verse groentenvoorraad geraakt ook stilaan uitgeput. Gelukkig hebben wij een watermaker aan boord en hoeven we niet heel erg zuinig te zijn met water zoals andere boten. Simon en Elise krijgen elk een emmer en dat zorgt voor lang plezier. Op dag 8 gaan we bijliggen, het roer wordt vastgezet en de boot verliest dan alle snelheid. De kapitein heeft in zijn hoofd gekregen dat het tijd is voor een zwem. In het midden van de Atlantische oceaan. Met 5000 meter zee onder ons. Ik vind het akelig. Wie weet wat er allemaal rondzwemt. Dus ik offer me op om foto's te maken ;-). De kinderen en Geert en Vincent zijn dappere helden en roepen dat het lekker warm is. Drie dagen later doen ze het nog een keer over. Aan een touw want de boot blijft wat snelheid maken. Er wordt gevist. Veel gevist. Simon en Vincent halen de ene Mahi Mahi na de andere boven. Ik word expert in het klaarmaken van Mahi Mahi op diverse wijzen. We gooien hem een keer op de BBQ, zo weinig wind is er die dag, in de pan, in een stoofpot, we proeven hem zelfs rauw. Hij is overheerlijk! De dagen glijden voorbij. We tellen ze ook niet meer. Ergens op dag 4 zijn we daarmee gestopt. Het enige dat wat structuur brengt is de dagelijkse babbel via de amateurzendinstallitie (SSB) met Bonaire, een Britse boot met twee kinderen. Om 10 uur UTC, draaien we aan de knopjes om een goede frequentie te vinden en wisselen we posities uit (ze hebben een Garcia, een hele snelle boot zo blijkt) want ze zijn al snel een 100 tal mijl voor op ons) en we delen onze dagelijkse besoignes en nieuwtjes. Traditiegetrouw mogen de kinderen ook een kwartiertje praten en dat is vaak heel schattig, hun Engels wordt er elke keer beter op. We doen ook bijna elke dag bootschool. Het lukt aardig om mee te blijven. Als iemand zich een dag niet lekker voelt of de zee is te ruw om te schrijven, dan doen we wat anders. Luisteren naar Ronja de Roversdochter bijvoorbeeld.
 |
| catch of the day! |
 |
| Geert op het dek |
 |
| Eliseke praat met William van Bonaire |
 |
| zwemmen met 5000 meter water ons... |
Het hoogtepunt van de oversteek zijn uiteraard de dolfijnen. Op een dag komen ze met dertig rond de boeg spelen. We krijgen een show waar we nog heel lang over napraten. Na de 12de dag zien we er geen meer. 's Nachts horen we wel nog regelmatig een geblaas en gespuit naast de boot, dat zouden pilot whales zijn, maar als we met de zaklamp schijnen is er alleen maar een zwarte zee te zien. Die zee die de ene dag diepblauw is, of plat als een meer, kan de andere dag een woest gevaarte zijn. Op sommige dagen lijken de golven gigantische bergen die de Sta Vast heel hoog optillen, maar ze lijkt er geen last van te hebben want ze glijdt er gestaag ook weer van af. De zonsop- en ondergangen zijn fenomenaal, daar blijven we naar uit kijken. De ochtendshift, die ik heel vaak doe blijft de leukste. Het is het moment dat Simon en Elise nog een beetje rozig van de slaap de kuip in komen en dan kijken we samen naar die grote oranje bol, die de belofte van alweer een warme dag inhoudt. Aanvankelijk samen onder een dekentje, maar als we in de buurt van de evenaar zijn blijft het zelfs 's nachts warm. De laatste dagen komt de zon pas heel laat op. Om half negen. Het wordt tijd om onze klok nog een paar uur terug te draaien. Barbados-time is 5 uur vroeger dan in Belgie. Op dag 13, 1 december, krijgen we bezoek op de boot. Een witte vogel strijkt uitgeput neer op ons dek. Aanvankelijk is hij heel nerveus en wantrouwig, maar na de tweede dag loopt hij parmantig rond op de Sta Vast en lijkt het alsof hij er gewoon bij hoort. We dopen hem Dirk. Het is het eerste wat Simon en Elise doen als ze op zijn: kijken of Dirk nog aan boord is. Tijdens de nachtshift staat hij vlak voor de buiskap op zijn kleine smalle pootjes te wiebelen met zijn hoofd diep weggestoken tussen zijn veren. In de nachtelijke mails naar vrienden en familie die we via satelliet ontvangen, wordt ook vaak gevraagd naar Dirk. Zijn eerste succesvolle maaltijd, (we probeerden vanalles: brood, vliegende vis, aardappel, maar erwten blijkt hij het liefste te lusten), wordt door iedereen bejubeld: door andere boten en vrienden en familie aan de wal. Op 4 december slaat het noodlot echter toe. Er hangt een reuzachtige zwaardvis aan de haak en in de commotie die dan ontstaat vliegt Dirk van het dek om in het water te belanden en er niet meer uit te geraken. Ook de zwaardvis is te groot en het aas breekt af. De kinderen zijn ontroostbaar. Simon voelt zich erg schuldig want hij deed Dirk schrikken en hij noemt zichzelf de vogelmoordenaar. Het is een erg droeve dag. We zijn allemaal onder de indruk. Zelfs het thuisfront, wat heel erg lief is. Die nacht duiken we onder de "1000 miles to go" grens. Dat is toch bijzonder. Een kleine jieeeeehaaa (hoewel een beetje onnozel zo alleen achter het roer...). De wind is de hele tijd besluiteloos. We varen pal voor de wind en hij shift voortdurend, dus we moeten vaak gijpen. En dat is vermoeiend. De bulletalie moet los, de boom ingehaald en dan de hele constructie weer naar de andere kant. Vincent en Geert worden er heel erg goed in. Ze zijn een geolied zeiltrimteam maar toch is het een beetje een gedoe. Soms blijven we maar een beetje varen met een foute zeilstand en hopen dat de wind toch weer draait. Dominique van Richard Parker schrijft er tijdens een nachtshift een gedicht over: to gybe, or not to gybe. We liggen dubbel.
Op 3 december, net als we de laatste eieren opeten (we moesten checken bij opajo hoe lang die weer precies moeten koken, want hij is de enige volgens de kinderen die de perfecte eitjes maakt!), worden we verrast door een squall. Van een gezapige 10 knopen wind, wakkert die plots in geen tijd aan tot 25 knopen. Ons grootzeil is niet gereefd, en de genua uitgeboomd, dus we kunnen niet snel alles inhalen. De autopilot begeeft het, de kinderen beginnen te wenen en de eitjes vliegen onaangeroerd in het rond. Vincent krijgt de boot gelukkig weer onder controle ook al piekt de wind tot 35 knopen, wat best heftig is. Ik ga beneden zitten met de kinderen, daar lijkt het minder erg, maar ze blijven bang. Een half uur later gaat de wind weer liggen en klaart de lucht op. Het is voorbij. De schade is beperkt, de zeilzak waarin het grootzeil opgevangen wordt is gescheurd, en de schoot van de Genua kwam in het water en tussen de schroefbladen van de motor toen we een reef probeerden steken (dat had slecht kunnen aflopen). Vanaf nu reven we het zeil altijd. Ook al is er weinig wind. Spinakkeren durven we ook niet meer. Stel je voor dat je dat moet inhalen terwijl de zee zo wild tekeer gaat...
We checken bij Richard Parker. Zij zijn er ook met de schrik vanaf gekomen.
 |
| Dolfijnen!!! |
 |
| Dirk |
Dag 17, 5 december, proberen we een onorthodoxe zeilstand uit: twee voorzeilen met twee bomen en een gereefd grootzeil. De hele oceaan lacht ons wellicht uit, maar het werkt! We liggen stabieler op de golven en varen gemiddeld 140 mijl per dag.
Op 6 december is er opschudding, de Sint had beloofd vorig jaar dat hij zou komen op de oceaan en hij hield woord. Het moet tijdens een wissel van de wacht geweest zijn want niemand heeft iets gemerkt. De kuip lag vol met speelgoed, chocolade kindereieren (een beetje geblutst en al wat gesmolten) en een brief. Dat was misschien nog wel het mooiste want daarin stond dat de Sintenboot Dirk had opgepikt! Blijkbaar is hij nu mee naar Spanje. Wat een wonder! Twee dagen lang wordt er gebouwd met lego!
 |
| 1 van de fenomenale zonsondergangen |
 |
| tekeningen voor de Sint |
 |
| Wat een wonder, op die wilde oceaan is de sint toch weer gekomen... |
 |
| Vincent knipt de haren van Simon (hij zou zelf ook een knipbeurt kunnen gebruiken) |
 |
| Richard Parker, onze buddyboot. |
De laatste week rolt de boot alle kanten op. Het is een onconfortabele koers. Geregeld vliegt er iets van de ene kant van de boot naar de andere. Het absolute dieptepunt was toen de rijstpap die ik maakte en tegen de keukenkastjes plakte. Mijn gevloek was tot op het vasteland te horen denk ik. De nachten worden zwaar. Je lichaam probeert de hele tijd te verhinderen dat je omrolt, zelfs tijdens onze slaap. Het is bovendien extra lastig omdat 2 van de 3 batterijen er de brui aan geven. De autopilot en de ijskast slikken erg veel ampere. Waardoor de batterij die overblijft heel erg snel plat is. Overdag is dat niet zo erg, want dan doen de zonnepanelen hun werk, maar 's nachts betekent dat dat Jenny (onze generator) vaak aan moet. En ik hou van Jenny, want ze stelt ons nooit teleur, maar ze is zo luid. En ze staat naast ons bed, dus Vincent en ik hebben het hard te verduren de laatste week. Vaak staat ze twee keer te ronken tijdens onze slaapshift. We schieten wel op die laatste vijf dagen. De wind haalt makkelijk 20 knopen en we vliegen richting Barbados. Aan de zeilstand hoeven we niets meer te veranderen. Zo constant is de wind. De mannen vinden het zelfs wat saai. En dan beginnen we aan de laatste mijlen. Plots kunnen we er niet snel genoeg zijn. Het vooruitzicht om iedereen terug te zien, om weer land te voelen maakt ons ongeduldig. Maar dan bekijken we onze snelheid en we gaan te snel! Niet te geloven. Na al die dagen dat we vooruit kropen, gaan we nu te rap. Als we 8,5 knoop blijven halen, komen we zaterdagavond om 21u aan en dat kan niet want je mag Barbados niet binnenvaren zonder eerst de douane gepasseerd te zijn. Je mag er zelfs je anker niet uitgooien. Dus we moeten vertragen. We halen al ons zeil naar beneden maar dan nog gaan we bijna 7 knopen. Het is frustrerend om zo dicht bij land te zijn en je te moeten inhouden. Maar op de ochtend van 11 december bij het krieken van de dag is het zover! Het is nog een beetje donker als we de lichtjes van Bridgetown in de verte zien. Samen met Richard Parker gaan we om 8 uur de finishlijn over. We hebben het gehaald. Als we de haven ingeloodst worden staat de bemanning van de boten die eerder dan wij arriveerden ons op te wachten en uitbundig te zwaaien. Even later zetten we voet aan land en worden we geknuffeld en gefeliciteerd. Na de formaliteiten, douane, immigratie etc., verhuizen we met Bonaire en Richard Parker naar de binnenhaven en twee uur later drijven we met zijn allen in het heldere turquoise water. De kinderen spelen voetbal. Het is allemaal heel onwerkelijk nog. Die nacht vallen we in een comateuze slaap. De boot ligt stil. Het nachtleven in Bridgetown is luid en speelt zich allemaal af in de Careenage voor de Sta Vast. Maar wij horen niks meer. Sta Vast out.
 |
| laaaaaaaaand!!! |
 |
| Heerlijk onthaal door de andere boten |
 |
 |
 |
| We did it! Bijna 3000 mijl met de Sta Vast en nu zijn we in Barbados. ONWERKELIJK! |
Ik maakte een youtube filmpje dat soms wat raar laadt, waar het geluid niet je van het is en ook niet op elke tablet lijkt te werken, maar wel op de computer. Het geeft een beeld van hoe het was.
